Posmrtne počasti - Sima Pandurović (1922)

„Posmrtne počasti“ su zbirka pesama srpskog književnika Sime Pandurovića. Zbirka je objavljena 1908. godine u izdanju Izadavačke knjižarnice Paher i Kisić u Mostaru. Drugo izdanje s piščevim predgovorom izašlo je 1922. godine (Beograd-Sarajevo, I.Đ.Đurđević). Smatra se značajnom poetskom zbirkom srpske moderne. Zbirka sadrži 38 pesama, među kojima se nalaze i pesme Svetkovina, Potres, Mrtvi plamenovi i Mi, po milosti Božjoj, deca ovog stoleća.

Centralna tema zbirke je smrt i ljudska prolaznost, te se Posmrtne počasti smatraju kao krajnji izraz pesimizma karakterističnog za ovo razdoblje srpske poezije. Pandurovićeve stihove odlikuje racionalnost, intelektualnost, logika i jasnoća u izražaju, bez nejasnosti, iracionalnih treptaja i težnji. Među motivima, između ostalih, izdvajaju se motiv mrtve drage, ludila, groblja i naturalistički opisi raspadanja leševa u grobu. Sam naslov zbirke nagoveštava nešto što je nestalo, umrlo, čemu se drži opelo. Opšti ton zbirke dovodi se u vezu sa Utopljenim dušama, zbirkom poezije Pandurovićevog prijatelja Vladislaava Petkovića Disa. Posmrtne počasti su naišle nakon izlaska na podeljeni prijem među tadašnjom književnom kritikom.

Jovan Skerlić je, napisavši negativnu kritiku pod nazivom Jedna književna zaraza, odbacio pesimizam i destruktivni smisao Pandurovićeve poezije, ali je pesniku priznao poetski talenat. Sa druge strane, Antun Gustav Matoš je pohvalio Pandurovića opisavši ga kao refleksivnog lirika direktne analitične refleksije. Zbirka je imala snažan odjek među srpskom omladinom. O samoj zbirci i Pandurovićevoj poeziji pisali su neki od najznačajnijih kulturnih radnika Srbije. Između ostalih: Isidora Sekulić, Božidar Kovačević, Velimir Živojinović, Pavle Popović, Ksenija Atanasijević, Radomir Konstantinović, Miodrag Pavlović i mnogi drugi. Ovi tekstovi utvrdili su Posmrtne počasti kao deo kanona srpske književnosti.